مراسم عزاداری مجازی دهه اول محرم
سخنران: حضرت آیت الله مصباح یزدی
با مداحی مداحان اهل‌بیت (علیهم‌السلام)
زمان: از جمعه اول محرم 1442
هر روز، پس از نماز ظهر و عصر
به مدت ده روز
مکان: #حسینیه_مجازی_مصباح_الهدی
mesbahyazdi_ir@
جلسه دوم مجموعه «معرفت حسینی»
پخش صوت کامل...
"تاثیر زیارت در زندگی ما"
گزیده بیانات حضرت آیت الله مصباح یزدی در جلسه دوم مجموعه «معرفت حسینی»:
کسی که صدها فرسخ راه پیاده رفته تا خودش را به حرم سیدالشهداء (ع) برساند و با چه زحمتی نزدیک ضریح شده و زیارت خوانده و همه معانی آن را بفهمد و حضور قلب کامل هم داشته باشد با یک کسی که در یک پستو یک زیارت تند بخواند و هیچ معنایش را هم نفهمد خیلی متفاوت است؛ اما حتی این هم مطلوب است. ولی میزان مطلوبیت و تأثیر آن متفاوت است.
زیارتی که در اینجا صدق می‌کند، شبیه نمازهایی است که ما می‌خوانیم و خیلی از ماها مثلاً کم توجه‌تر می‌ایستد رو به قبله و وقتی می‌رسد به آخر نماز و می‌گوید «السَّلَامُ عَلَیْکُمْ وَ رَحْمَةُ اللهِ وَ بَرَکَاتُه» یادش می‌آید که دارد نماز می‌خواند؛ اما بالاخره اگر همین را نخواند یکی از گناهان کبیره مرتکب شده. چراکه طبق روایات فراوانی افضل عبادات نماز است و بالاترین گناهان هم ترک نماز است.
از اینجا معلوم می‌شود که همین اندازه از نماز هم یک تأثیری برای خواننده آن دارد. همین که پیش از آفتاب مقید باشد بلند شود وضو بگیرد و آفتاب نزده این دو رکعت را بخواند؛ خود همین اولاً توجه به خدا را دارد. یادش می آید که وظیفه‌ای دارد. بعد مقدمات و حرکاتی هم که انجام می‌دهد، چیزهایی است که خدا دستور داده؛ پس انجام اینها باز توأم است با یاد خدا که به او امر کرده این کارها را انجام دهد. پس حتی در همین حال هم یک مرتبه‌ای از توجه به صاحب نماز وجود دارد؛ ولو خیلی کمرنگ.
چیزهایی که به عنوان عبادت و اطاعت و ارتباط با خدا انجام می‌گیرد به یک معنا انسان را به خدا نزدیک‌تر می‌کند. البته مفهوم نزدیک شدن معمولاً در جسمانیات به کار می‌رود ولی همین توجه بیشتر را می‌گوییم تقرب بیشتری است؛ بیشتر نزدیک شدیم.
اگر آن مرتبه اول که یک توجه ضعیفی بود و هیچ تمرکزی نداشت، ثواب داشته باشد؛ وقتی تمرکز و توجه بیشتر شود، طبعاً ثوابش هم بیشتر خواهد بود. نسبت اینها مثل نسبت شعاع انباشته خورشید است به شعاع کمرنگی که از یک منفذی به اتاق تابیده است.
اصل اینکه زیارت تشریع شده برای این است که ما به یک نحوی ارتباط پیدا کنیم با آن کسی که داریم او را زیارت می کنیم. این ارتباط با او مقدمه‌ای یا وسیله‌ای است برای ارتباط با خالق او که همه هستی او از خالقش است. درست است توجه ما به امام (ع) یا پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله) است، اما هویت حقیقی اینها، هویت جسمانی آنها نیست؛ بلکه هویت روحانی و نورانی آنهاست، تا برسد به آنجا که دیگر واسطه‌ای بین آنها و خدا نیست.
البته ما هرگز یک چنین لیاقتی پیدا نمی‌کنیم، ولی آنها دائماً یک مرتبه وجودشان که همان مرتبه نورانیت باشد، با آنجا ارتباط دارد و ما هرقدر بتوانیم ارتباطمان را با آن مقام نورانیتشان یا لااقل مقام روحانیت آنها بیشتر کنیم، باعث این می‌شود که بر نورانیت ما افزوده شود یا به تعبیر فلسفی بر کمال وجودمان افزوده شود.
خدای متعال برای اینکه هیچ کس را از این راه تقرب محروم نکرده باشد، مراتبی را قرار داده است. اعلی مرتبة آن مثل نمازی است که حضرت امیرالمؤمنین (سلام الله علیه) می‌خواند و در آن اصلاً از خود بی‌خود می‌شد.
داستان معروفی است که سلمان نیمه شبی در خانه حضرت زهرا (س) آمد، در زد و عرض کرد: علی را دریابید! گفتند: چه شده؟ گفت: در نخلستان‌ها دیدم علی بیهوش افتاده است! حضرت زهرا (سلام الله علیها) فرمود: این کار هرشب اوست؛ شما یکبار دیده‌اید! این اعلی مرتبة استفاده از نماز برای علی (ع) است.
چنین توجهی به پیغمبر اکرم (ص) و ائمه اطهار (ع) به آن اندازه که در حدّ توان ما باشد باعث می‌شود که زیارت ما ارزش بیشتری پیدا کند تا آنجا که گاهی طوری شود که انسان در حال زیارت اصلاً خودش را فراموش کند.
نقل می‌کنند که کسانی بودند که در حرم حضرت علی (سلام الله علیه) یک حالی برایشان پیش آمده بود که می‌گفتند: من کی هستم؟ کجا هستم؟ با چه کسی دارم حرف می زنم؟! اصلاً خودش را فراموش کرده بوده است.
بنابراین تأثیر زیارت و تأکیداتی که برای زیارت شده برای این است که از راه‌های خیلی آسان تدریجاً انسان بتواند مراتبی را طی کند که به مقامات بسیار ارزشمند و کمالات روحی بسیار عالی برسد؛ هم ثواب‌های ابدی و هم آن قرب حقیقی که ما نمی‌دانیم چیست و با اینگونه کلمات به آن اشاره می‌کنیم.
بنابراین بی جهت نیست که درباره زیارت این چنین تأکید شود که بزرگانی از مراجع تقلید که کارهای مهمی مثل تدریس و تحقیق داشتند، اما باز مقید بودند زیارت عاشورا را ترک نکنند.
بخاطر اینکه هم به اخباری که در این زمینه رسیده، مطمئن بودند و هم خودشان تجربیاتی داشتند و آثاری از اینها دیده بودند و مقید شده بودند به اینکه این عبادت را ترک نکنند.
نمونة آن مرحوم آقای بهجت (رضوان الله علیه) بودند که همیشه لبشان تکان می‌خورد، و وقتی نزدیک ایشان می‌شدی، می‌دیدی دارند زیارت عاشورا می‌خوانند، حتی سر درس آقای بروجردی که نشسته بودند، زیر عبا تسبیح دستشان بود و داشتند زیارت عاشورا می خواندند.
- برای ارسال دیدگاه وارد شوید.
