بازخوانی انقلاب دوم؛ چرا تسخیر لانه جاسوسی نقطه‌ی بیداری بود
تسخیر سفارت آمریکا در سال ۱۳۵۸، نه یک اقدام احساسی، بلکه لحظه‌ای بنیادین در شکل‌گیری هویت ضد استکباری ملت ایران بود. امروز، برخی چهره‌های سیاسی با نگاه نوسازانه و مصلحت‌اندیشانه، آن واقعه را اشتباه می‌خوانند، بی‌آنکه بدانند حقیقت آن اقدام، ریشه در ضرورت دفاع از استقلال و هویت انقلاب داشت.
اسناد منتشرشده از سفارت، نشان می‌دهد که آمریکا از نخستین روزهای پیروزی انقلاب، در پی مهندسی کودتا و فروپاشی نظام نوپا بود. دانشجویان پیرو خط امام، با تسخیر سفارت، در واقع شریان جاسوسی دشمن را قطع کردند و «انقلاب دوم» را رقم زدند. امام خمینی(ره) آن حرکت را انقلابی بزرگ‌تر از انقلاب نخست دانستند؛ زیرا استقلال سیاسی ایران را تثبیت کرد.
امروز بازگشت به نقد آن واقعه، در واقع تلاشی برای بازتعریف انقلاب از درون است؛ تلاشی که اگر از سر ناآگاهی باشد، قابل اصلاح است، اما اگر از سر تسلیم در برابر فشار غرب باشد، خطری برای حافظه تاریخی ملت است. ملت‌ها با فراموشی گذشته سقوط می‌کنند. تسخیر لانه جاسوسی، نماد «نه» گفتن به نظام سلطه بود؛ «نه» ای که همچنان در قلب سیاست خارجی ایران می‌تپد.
امروز در عصر فشار ترکیبی و جنگ ادراکی، بازخوانی آن واقعه به ما می‌آموزد که استقلال فقط شعار نیست، یک نظام معنایی است. انقلاب اسلامی اگر ایستاده، به سبب همان روحیه‌ای است که در آبان ۵۸ متولد شد: روحیه‌ای که می‌گوید هرگز نباید به دشمن اعتماد کرد، حتی اگر با لبخند سخن بگوید.
کلمات کلیدی: تسخیر لانه جاسوسی، انقلاب دوم، استقلال، ضد استکباری، دانشجویان پیرو خط امام، اسناد سفارت، نظام سلطه، حافظه تاریخی، جنگ ادراکی، روحیه اعتمادناپذیری.
پایان پیام
- برای ارسال دیدگاه وارد شوید.
